Citation

Nasiri B, Noury R. RRJ 2021; 10(9): 67-78.

Vernacular Title

بررسی نقش واسطه ای نشخوار خشم در ارتباط بین عزت نفس و پرخاشگری: کنترل نقش خودشیفتگی

Copyright

(Copyright © 2021, Child and Adolescent Clinical Psychology Forum)

DOI

unavailable

PMID

unavailable

Abstract

The aim of this study was to investigate the mediating role of anger rumination in the relationship between self-esteem and aggression with controlling the role of narcissism. 285 students selected from the University of Kharazmi, University of Isfahan, and the University of Shahreza were by convenience sampling method. the participants answered the self-esteem questionnaire (Rosenberg, 1965), narcissism questionnaire (Ames et al, 2006), anger rumination questionnaire (Sukhodolski et al, 2001), and the aggression scale (Buss & Perry, 1992). after controlling the narcissistic variable and eliminating unanswered cases, 194 (64% girls and 36% boys) remained. In the present correlation study, in order to test the structural relationships in the hypothetical model of relative mediation of anger rumination in the relationship between self-esteem and aggression, the statistical method of structural equation modeling was used. The results showed that the hypothesized model had a good fit with the data. In addition, the results showed that in the hypothesized model, all regression weights were statistically significant. In this model, 47% of the variance of aggression scores was explained by latent variables of rumination, anger, and self-esteem.

RESULTS of the present study show that if the role of narcissism is controlled, self-esteem can reduce aggression, and in this regard, anger rumination can play a mediating role. The findings of the present study can be used to manage anger rumination and reduce aggression.

Language: fa

Vernacular Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی نشخوار خشم در رابطه­ی بین عزت نفس و پرخاشگری با کنترل نقش خودشیفتگی بود. 285 نفر دانشجو از دانشگاه های خوارزمی، اصفهان و شهرضا به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و شرکت کنندگان به پرسشنامه عزت نفس (روزنبرگ،1965)، پرسشنامه خودشیفتگی (آمز و همکاران، 2006)پرسشنامه نشخوار خشم (سوکودولسکی و همکاران، 2001) و مقیاس پرخاشگری (باس و پری، 1992) پاسخ دادند. با کنترل متغیر خودشیفتگی و حذف موارد بی پاسخ تعداد 194 (64 درصد دختر و 36درصد پسر) نفر باقی ماندند. در مطالعه­ی همبستگی حاضر به منظور بررسی روابط ساختاری در مدل مفروض میانجی­گری نسبی نشخوار خشم در رابطه­ی بین عزت نفس و پرخاشگری، از روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل مفروض با داده­ها برازش مطلوبی داشت. علاوه بر این، نتایج نشان داد که در مدل مفروض، تمامی وزن­های رگرسیونی از لحاظ آماری معنادار بودند. در این مدل 47 درصد از واریانس نمرات پرخاشگری توسط متغیرهای مکنون نشخوار خشم و عزت نفس تبیین شد. نتایج پژوهش حاضر نشان می­دهد که در صورتی که نقش خودشیفتگی مورد کنترل قرار بگیرد، عزت نفس می­تواند پرخاشگری را کاهش دهد و در این رابطه نشخوار خشم می­تواند نقش میانجی داشته باشد. از یافته­های پژوهش حاضر می­توان در راستای مدیریت نشخوار خشم و کاهش پرخاشگری استفاده کرد.